قرآن کریم.
ابن عربی (1386). فصوص الحکم. ترجمه و شرح محمدعلی موحد و صمد موحد. تهران: کارنامه.
اعوانی، غلامرضا (1387). «زبان قرآن، زبان تمثیل از دیدگاه صدرالمتألهین». خردنامۀ صدرا. شمارۀ 54، ص17ـ4.
اکبری، فاطمه؛ پورنامداریان، تقی (1390). «رمز و تفاوت آن با نماد و نشانه». رشد. شمارۀ 3، ص60ـ54.
پارسا، حمید (1373). نماد و اسطوره در عرصۀ توحید و شرک. قم: اسراء.
پورنامداریان، تقی (1383). رمز و داستانهای رمزی در ادبیات فارسی. تهران: علمی و فرهنگی.
بابایی، علی (1386). پریچهرۀ حکمت (زیباییشناسی در مکتب صدرا). تهران: مولی.
حسنی، معصومه (1390). «زبان دین از دیدگاه ملاصدرا و قاضی سعید قمی». اندیشۀ دینی. شمارۀ 38، ص48ـ23.
کمبل، جوزف (1386). قدرت اسطوره. ترجمۀ عباس مخبر. تهران: مرکز.
سگال، رابرت آلن (1388). اسطوره. ترجمۀ فریده فرنودفر. تهران: حکمت.
شوالیه، ژان؛ گربران، آلن (1388). فرهنگ نمادها. ج1. ترجمۀ سودابه فضایلی. تهران: جیحون.
فروم، اریش (1349). زبان از یاد رفته. ترجمۀ ابراهیم امانت. تهران: مروارید.
ملاصدرا، محمد بن ابراهیم (1363). مفاتیح الغیب. ترجمۀ محمد خواجوی. تهران: مولی.
ـــــ. (1430ق). الحکمة المتعالیة فی الأسفار العقلیّة الأربعة. قم: طلیعۀ نور.
نقیزاده، محمد (1384). مبانی هنر دینی در فرهنگ اسلامی. تهران: دفتر نشر و فرهنگ اسلامی.
یاوری، حسین (1384). تجلی نور در هنرهای سنتی ایران. تهران: سورۀ مهر.
Cirlot, J. E. (1971). A Dictionary of Symbols. translated from Spanish by Jack Sage. 2nd ed. London: Routledge.