The Nature of “Personality” and its Ontological and Anthropological Basis, According to Transcendent Philosophy

Document Type : Research Article

Author

Associate Professor of Philosophy, Payame Noor University, Tehran, Iran.

Abstract

Personality, taken from the Greek word “persona” means mask, refers to visible exterior characteristics of people, the impressive level, demands compliance and their social expectations. But as it is an abstract concept, not only explaining it scientifically is difficult, but also due to different given definitions by a number of psychologists which rooted in their worldview and their attitude to human, culture and social conditions, they could not provide an acceptable and single definition concerning the personality. In the present study, which is a descriptive one, by looking at the works of Mulla Sadra and relying his ontology and anthropology, we try to find the nature of "character". The results suggest that all human beings have a same essence while their characters are deferent. Having a same inherence in all human beings means they are same in creation but “personality” is same as “existence configuration” on a set of inherent and acquired attributes which is specific for each person and determines each person’s path in life. Personality consists of an individual’s acquired virtues based on good or evil thoughts and deeds and affected by environmental, training and genetic factors, secondary natures and good and evil traits which takes shape in each individual and each one’s behavior is subordinated by this shaped and consistent personality.

Keywords

Main Subjects


ابن بابویه، محمدبن‌علی (1398). التوحید. تصحح هاشم حسینی. قم: جامعه مدرسین.
ابن فارس، احمد (1404ق). معجم مقائیس اللغة. تصحیح هارون عبدالسلام محمد. قم: مکتب الاعلام الاسلامی.
ابن منظور، محمدبن‌مکرم (1414ق). لسان العرب. بیروت: دارالصادر.
اتکینسون، ال ریتا (1395). زمینه روان­شناسی هیلگارد. ترجمه محمدتقی راهنی و دیگران. تهران: رشد.
احمدی، علی‌اصغر (1393). روا­ن­شناسی شخصیت از دیدگاه اسلامی. تهران: امیرکبیر.
بحرانی، سیدهاشم (1419ق). البرهان فی تفسیر القرآن. بیروت: مؤسسة البعثه.
پژوهشگاه حوزه و دانشگاه (1393). مکاتب روان‌شناسی و نقد آن. ج2. تهران: سمت.
پورافکاری، نصرت­الله (1373).لغت‌نامه و فرهنگ لغت روان­شناسی‌ـ‌روان­پزشکی. تهران: فرهنگ معاصر.
جوادی آملی، عبدالله (1379). فطرت در قرآن. قم: إسراء.
جوهری، اسماعیل‌بن‌حماد (1376ق). الصحاح. تصحح احمد عبدالغفور عطار. بیروت: دارالعلم للملایین.
حرّ عاملی، محمدبن‌حسن (1409ق). وسائل الشیعه. قم: مؤسسه آل البیت (ع).
دارابی، جعفر (1384). نظریه­های روان­شناسی شخصیت؛ رویکرد مقایسه­ای. تهران: آییژ.
دبلیو، جان (1383). زمینه روان­شناسی سانتراک. ترجمه مهرداد فیروزبخت. تهران: رسا.
رازی، فخرالدین (1425ق). التفسیر الکبیر و مفاتیح الغیب. بیروت: دارالفکر.
راغب اصفهانی، حسین‌بن‌محمد (1412ق). مفردات الفاظ القرآن. بیروت: دارالقلم.
زبیدی، محمدبن‌محمد مرتضی (1414ق). تاج العروس من جواهر القاموس. بیروت: دارالفکر.
زرشناس، شهریار (1372). سمبولیسم در آراء اریک فروم. تهران: سازمان تبلیغات اسلامی.
سیاسی، علی‌اکبر (1484ق). نظریه­های شخصیت یا مکاتب روان­شناسی. تهران: دانشگاه تهران.
سیدکریمی حسینی، سیدعباس (1382). تفسیر علیین. قم: اسوه.
شولتز، دوآن (1375) روان­شناسی کمال؛ الگوهای شخصیت سالم. ترجمه گیتی خوشدل. تهران: البرز.
ــــــ‌. (1384). تاریخ روان­شناسی نوین. علی‌اکبر سیف و همکاران. تهران: دوران.
شولتز، دوآن پی؛ شولتز، سیدنی آلن (1395). نظریه‌های شخصیت. ترجمه یحیی سیدمحمدی. تهران: ویرایش.
طبرسی، ابوعلی فضل‌بن‌حسن (1372). مجمع البیان فی تفسیر القرآن. تهران: ناصرخسرو.
طوسی، محمدبن‌حسن (بی­تا). التبیان فی تفسیر القرآن. مقدمه شیخ آقا بزرگ تهرانی. تحقیق احمد قیصر عاملی. بیروت: دار احیاء التراث العربی.
طیب، سیدعبدالحسین (1378). اطیب البیان فی تفسیر القرآن. تهران: اسلام.
فراهیدی، خلیل‌بن‌احمد (1409ق). کتاب العین. قم: هجرت.
قاسمی، محمدجمال­الدین (1418ق). محاسن التأویل. بیروت: دار الکتب العلمیه.
کلینی، محمدبن‌یعقوب (1407ق). الکافی. تصحیح علی­اکبر غفاری و محمد آخوندی. تهران: دار الکتب الاسلامیه.
گنابادی، سلطان محمد (1408ق). بیان السعادة فی مقامات العبادة. بیروت: مؤسسة الأعلمی للمطبوعات.
لارنس، ای. (1373). روان­شناسی شخصیت (نظریه و تحقیق). ترجمه محمدجعفر جوادی و پروین کدیور. تهران: رسا.
لاهیجی، ملامحمد جعفر (1376). شرح رساله المشاعر. تصحیح سیدجلال­الدین آشتیانی. تهران: امیرکبیر.
مازندرانی، محمدهادی‌بن‌محمدصالح (1429ق). شرح فروع الکافی. قم: دارالحیث.
ملاصدرا، محمد‌بن‌ابراهیم (1302ق). مجموعه الرسائل التسعه. قم: مصطفوی.
ــــــ. (1354). المبدأ و المعاد. مقدمه و تصحیح سیدجلال­الدین آشتیانی. تهران: انجمن حکمت و فلسفه.
ــــــ. (1360الف). الشواهد الربوبیة فی المناهج الربوبیة. تعلیق و تصحیح سیدجلال­الدین آشتیانی. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
ــــــ. (1360ب). اسرار الآیات. مقدمه و تصحیح
 ــــــ. محمد خواجوی. تهران: انجمن حکمت و فلسفه.
ــــــ. (1361الف) تفسیر القرآن الکریم. ج4. آیة ‌الکرسی و النور. قم: بیدار.
ــــــ. (1361ب). الحکمة العرشیة. تصحیح غلامحسن آهنی. تهران: مولی.
ــــــ. (1362). مفاتیح الغیب. به‌همراه تعلیقات ملاعلی نوری. تصحیح محمد خواجوی. تهران: مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
ــــــ. (1366). تفسیر القرآن الکریم. قم: بیدار.
ــــــ. (1368). الحکمة المتعالیة فی الأسفار العقلیة الأربعة. قم: مصظفوی.
ــــــ. (1370). شرح اصول کافی. کتاب التوحید. به‌همراه تعلیقات ملاعلی نوری. تصحیح محمد خواجوی. تهران: مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
ــــــ. (1381). کسر اصنام الجاهلیه. تهران: بنیاد حکمت اسلامی صدرا.
ــــــ. (1387) سه رساله فلسفی. تصحیح سیدجلال‌الدین آشتیانی. قم: دفتر تبلیغات اسلامی.
میبدی، رشیدالدین (1371). کشف الاسرار و عدة الابرار. تهران: امیرکبیر.
میزیاک، هنریک؛ استاوت سکستون، ویرجینیا (1376). تاریخچه و مکاتب روان­شناسی. ترجمه احمد رضوانی. مشهد: آستان قدس رضوی.
نوری، ملاعلی (1362). تعلیقه بر مفاتیح الغیب. تصحیح محمد خواجوی. تهران: مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
ــــــ. (1366). تعلیقه بر تفسیر القرآن الکریم. قم: بیدار.